Mistrzostwa Świata FIFA Katar 2022 wkrótce się rozpoczną, a dyskusja na temat faworytów i słabszych prowadzi do dyskusji na temat jednego z zagadnień, które przenikają piłkę nożną reprezentacji narodowych.

Czy to pokolenie w Portugalii byłoby złotym pokoleniem?

Gdy tylko ten temat pojawi się na barowym stole, przy stołach z programami sportowymi, pojawiają się argumenty za i przeciw temu tytułowi przypisywanemu temu pokoleniu Cristiano Ronaldo i firmie.

Aby dojść do konkluzji tego pytania lub nie, przypomnijmy sobie poprzednie pokolenia oraz punkty za i przeciw tej definicji. 

Przyjdź i śledź portugalską drużynę na największej imprezie piłkarskiej na świecie w Futemax, wygodnie i gdziekolwiek.

Portugalska piłka nożna, z kilkoma wyjątkami, nie była uważana za źródło talentów na kontynencie europejskim. Do tego stopnia, że jego występy na mistrzostwach świata były przeciętne.

Zespół jest nowy, ma zaledwie 100 lat życia, ukończony w 2021 r. i ma na swoim koncie zaledwie siedem startów w Pucharze Świata, licząc w 2022 r.

W mistrzostwach Europy brał udział w połowie z 16 edycji odbywających się od 1960 roku. 

Po tych informacjach niezbędnych do zrozumienia statusu Portugalii skupimy się teraz na pokoleniach, które powstały przed obecnym pokoleniem Portugalii.

Od momentu powstania portugalski zespół spędził ponad 40 lat na procesie budowy i uznania w Europie.

Po trafieniu w słupek w kwalifikacjach do Mistrzostw Świata w 1958 i 1962 roku Portugalczycy przełamali barierę i pojechali na swój pierwszy Puchar Świata.

Edycja z 1966 roku, która odbyła się w Anglii, była dla zawodników pierwszą szansą na występ w Europie i Pucharze Świata.

Wspierała ją Benfica, jeden z głównych klubów w kraju i w Europie, który zdominował kontynent, zdobywając dwa tytuły Pucharu Mistrzów w sezonach 1960/61 i 1961/62.

Wielką atrakcją tego pokolenia jest Eusébio, posiadający klasę i ogromną siłę decyzyjną, która doprowadziła go do pozycji najlepszego strzelca drużyny aż do pojawienia się CR7.

W edycji Pucharu Świata na angielskiej ziemi rozegrali pozytywną kampanię, pokonując w pierwszej fazie brazylijską drużynę 3:1.

Dotarli do półfinału, przegrywając z mistrzem tej edycji Anglią. W sporze o 3. miejsce Związek Radziecki wygrywa i ustępuje jedynie Anglikom i Niemcom.

Początkowy sukces nie trwał jednak długo i zespół popadł w zapomnienie aż do lat 80-tych.

Po 1966 roku pozycja Portugalii podupadła, po długim procesie odnowy, który nie doprowadził do klasyfikacji do Pucharu Świata i Euro.

Na początku lat 80. pojawili się nowi gracze, którzy dali Portugalczykom nową nadzieję na lepsze dni.

Zostają powołani i zaczynają wyróżniać takich graczy jak:

Pierwszym rezultatem jest historyczna klasyfikacja do mistrzostw Europy reprezentacji narodowej w 1984 roku we Francji. I niespodzianka była pozytywna.

Z zespołem, który pozytywnie zaskoczył Europę, w pierwszej fazie odniósł pięć zwycięstw, wyprzedzając Finlandię, Związek Radziecki i Polskę, zajmując trzecie miejsce w Pucharze Świata w 1982 roku.

W drugiej fazie zakwalifikowali się z grupy obejmującej Hiszpanię, Rumunię i Niemcy Zachodnie, po dwóch remisach i bardzo ważnym zwycięstwie 1:0 z Rumunami.

W swoim pierwszym udziale półfinał. Mecz, który zapisze się w historii reprezentacji Portugalii.

Z Francją remis w regulaminowym czasie i pewne szanse na zwycięstwo. W dogrywce, po objęciu prowadzenia, w ciągu ostatnich pięciu minut stracili dwa gole Francuzom i odpadli z finału.

Dwa lata po historycznej kampanii w Mistrzostwach Europy i po dwóch dekadach Portugalczycy wrócili do Pucharu Świata po dramatycznych kwalifikacjach przeciwko Niemcom z NRD.

Jednak na meksykańskiej ziemi Portugalczycy ogarnęli rozczarowanie po przegranej dwóch z trzech meczów w grupie i zatrzymaniu się w pierwszej fazie.

Wkrótce po ich eliminacji gracze walczyli z Portugalską Federacją Piłki Nożnej w wyniku tak zwanego skandalu Saltillo, który zmusił portugalską piłkę nożną do odbudowy.

Po procesie odnawiania kadry narodowej portugalska pasja do piłki nożnej odradza się z siłą i wzmacnia poczucie ojczyzny.

Dzięki takim talentom, jak Luis Figo, Rui Costa, Pauleta i João Vieira Pinto, dwukrotny mistrz świata FIFA w latach 80. i 90., stworzyli nową możliwość uczestniczenia w najważniejszych wydarzeniach światowego futbolu.

Po 12 latach nieobecności to pokolenie zakwalifikowało Portugalię do Mistrzostw Europy, gdzie dotarło do ćwierćfinału z Czechami.

Pomimo nadziei, temu pokoleniu nie udało się zakwalifikować do Pucharu Francji w 1998 roku. Ich powrót byłby w wielkim stylu na Euro 2000.

W edycji rozgrywanej w Belgii i Holandii zakwalifikowali się jako pierwsi w grupie obejmującej Rumunię, Niemcy i Anglię, odnosząc historyczne zwycięstwo 3:2.

Po wyeliminowaniu Turków w ćwierćfinale los chciał, że w półfinale ponownie spotkamy się z Francją, w meczu rozstrzygniętym po raz kolejny w dogrywce. 

Po bardzo kontrowersyjnym rzucie karnym i gwizdku po konsultacji z flagą Zidane wykorzystał rzut karny i wyeliminował Portugalczyka złotym golem 2:1.

Dwa lata później Portugalia nie radziła sobie dobrze w Pucharze Korei i Japonii, przegrywając w pierwszej fazie, co utorowało drogę do historycznych zmian w portugalskiej piłce nożnej.

Próbując zyskać większe uznanie i pozostać istotnym, Federacja Portugalska podpisała kontrakt z Luisem Felipe Scolarim, pięciokrotnym mistrzem świata z reprezentacją Brazylii na Pucharze Świata w 2002 roku.

Skoncentrowany na zaszczepianiu miłości do drużyny narodowej i konsolidacji wielkich lokalnych talentów, w połączeniu z rozwojem Luisa Figo, rozpoczyna się nowy etap w lokalnej piłce nożnej, praca, która przyniesie rezultaty w kolejnych rozgrywkach.

Na Euro 2004 rozgrywanym u siebie Portugalczycy mieli za sobą kibiców i pokonali przeciwników. Jeśli nie talent, to wyścigi i pokonywanie przeszkód aż do wielkiego finału.

Mimo że Estádio da Luz było pełne, a kibice grali na korzyść Portugalczyków, wyprzedzili słabszą Grecję i zajęli drugie miejsce. 

Euro było bramą dla nowego talentu pochodzącego z Madery, który debiutował w sezonie w multimistrzowskim Manchesterze United, niejakiego Cristiano Ronaldo.

Na Mistrzostwach Świata w 2006 roku Portugalczycy mieli już Cristiano za swojego bohatera, wyprzedzili przeciwników i po zwycięstwie w rzutach karnych z Anglią dotarli do półfinału.

Półfinał był kolejnym spotkaniem z Francją, podobnie jak w 1984 i 1996 roku. Podobnie jak w poprzednich meczach, zakończyło się wynikiem 1:0 po bramce Zidane'a. Kończą rywalizację na czwartym miejscu.

Od tego czasu Portugalia brała udział we wszystkich edycjach Pucharu Świata i Mistrzostw Europy, a kampanie uznano za przeciętne zgodnie z oczekiwaniami, a tylko CR7 był wielką gwiazdą.

Po trudnych momentach, takich jak zwycięstwo Niemiec 4:0 w Pucharze Świata w Brazylii w 2014 roku i przybycie Fernando Santosa, trenera o małej ekspresji, którego pomysł na grę opiera się na grze w defensywie, wiele się zmienia.

Nie ekscytując krytyków, nowe złote pokolenie dotarło do wielkiego finału Euro 2016 rozgrywanego we Francji przeciwko gospodarzom. 

Bez CR7 na boisku, kontuzji i asystenta technicznego, mało prawdopodobny gol Edera w dogrywce sprawia, że ci gracze przechodzą do historii. Był to pierwszy tytuł w historii i poświęcenie dzieła rozpoczęte na początku XXI wieku.

W kolejnej edycji, Pucharze Świata w Rosji, oczekiwania spadły wraz z eliminacją w 1/8 finału Suáreza i Urugwaju Cavaniego.

W następnym roku Portugalia miała doskonałą Ligę Narodów i wygrała pierwszą edycję nowych rozgrywek organizowanych przez UEFA.

Na to pytanie trudno odpowiedzieć, gdyż każdy etap ma swoje znaczenie dla historii kraju.

Pokolenie początku XXI wieku pomogło skonsolidować reprezentację Portugalii w piłce nożnej. Kampanie na Euro 2004 i Mistrzostwa Świata w 2006 roku stworzyły podstawę tego, co nadejdzie w przyszłości.

Głównymi graczami tamtych czasów byli:

Obecne pokolenie, z wieloma innymi towarzyszami Cristiano Ronaldo, przyniosło zespołowi brakujące tytuły. W tej generacji mamy jako referencje:

Dyskusja trwa, ale nie możemy zapomnieć, że portugalska piłka nożna nie była już taka sama po przybyciu portugalskiego złotego pokolenia, czy to w pierwszej dekadzie XXI wieku, czy obecnie.

Czy Portugalii uda się daleko zajść w katarskiej edycji?